Schnie –
all woaddese off Schnie.
Widdenn huh,
dann kimmder nie.
Brouchsden nid,
dann fann die Flogge,
on käi eenzech Schdroos
pläibd drogge.
Kimmd noch Ais dèbai,
weadd’s gload.
Keann, die gloanern,
besses foadd.
Nur käi Saals edds,
doas lässd plaiwe,
Schbirriduss rainechd
die Schaiwe.
Nommd dè Bus oder die Boh,
Schlerre, die foahrn sowiesou.
Schnee
Schnee,
sie warten all auf Schnee.
Willsten haben,
kommt er nie.
Brauchstn nicht,
dann fallen Flocken,
und kei’ einzig Straß’
bleibt trocken.
Kommt noch Eis dazu,
wird’s glatt.
Kinder schlittern,
bis es fort.
Nur kein Salz jetzt,
das lasst bleiben.
Spiritus reinigt
die Scheiben.
Nehmt den Bus oder die Bahn.
Schlitten sowie schon fahrn.
A poem about snow and ice.
Best wishes, alles Gute, alles Gurre,
Pauls Monika
P.S.: In der Aufnahme fallen Flocken, das ist Regiolekt. Es sollte heißen: fann.
Sou isses ach bei ons im Vochelsbarch, Wender hald.
Gu`Moijè Moni,
Ich lääs groad dain „Schnie“ vo Gesdern. Bai ins hodd`s haud Moijè geschnaid. Degge Flogge sai gefann, sogg schie aus, sie sai awwer nid läiè gebleawwè.
Main Schlearrè schdidd zwar fir de Hausdier, dou läiè awwer Geschenggè droff.
Hennschè hu ich aach dois offgehanggè–eam Fall des dè Schnie gedd kennd ich merr die Hennschè ogeduh on Schlearrè foahrn.
Wäsdè noch, frieher hu merr off dè Schdrosse geklaanerd on dou harre merr è richdich Klaanerbaan ….
Joa, Sabine, doas wääs ech noch. Doa hadd käis Angsd, off die Noas sè fann! Irjendwie eas merr als wäich geland. Mir huh aach alsèmo Schnie gäasse, on als on als Schniebäll gemoachd on geworfe, on Schniemänner gebaud, med Karoddenoase on Kohn fier die Aache on nem Bäse, on sai Bambelkudsch gefoahrn on huh die Aisplomme oom Fensder bewunnerd. On wann merr noochem Kloanern on Schlerrefoahrn werre reankoome on die Hännsche ausgedoh huh, huh die Hänn wieh gedoh, on die Gesichder woarn ruud wie wann merr Fiewer gehadd härre, on die Hose konnde voo elläi schdieh. Awwer schie woarsch. Schiene Krissdoag! Moni