Du on ech

„Du on ech“ hääsd ins naues owwerhessisches Bùch, ehrenamdlech geschriwwe, gemoalt on foddografierd fier Kenn aus dè 60er on 70er on voo haut on moije“. On baal schdenn merrsch vier – mir mache è digiddal‘ Kaffiekränns-che! Wann dè dèbai sai widd, dann kannsde dech oomenn inner mail@lastoria-bremen.de. Mir mache dann dè Doag on die Schdonn mennanner aus!

„Du on ech“ heißt unser neues oberhessisches Buch, ehrenamtlich geschrieben, gemalt und fotografiert für Kinder der 60er und 70er und für Kinder von heute und morgen. Und bald stellen wir es in einem digitalen Kaffeekränzchen vor. Wenn Du dabeisein willst, dann kannst du dich anmelden unter mail@lastoria-bremen.de. Wir machen dann den Tag und die Stunde miteinander aus.

„Du on ech“ is the title of our new nonprofit book about Upperhesse, written, painted and photographed for children of the 60ies and 70ies and children of today and tomorrow. Soon we will present it! If you want to be part of a digital gettogether, in English or German: Just send a mail to mail@lastoria-bremen.de and we will find a date and time.
Alles Gurre, alles Gute, all the best,
Pauls Monika

4 Gedanken zu &8222;Du on ech&8220;

  1. Liebe Moni,  

    Beim Schmökern im Buch „Du on Ech“ huh ich mich „schuh schibbelich“ gelacht . 

    Beim „Keine Angst vorm Hakemann“ bin ich auf den Text mit den „Zichoiner oder Hääre“ gestoßen.
    Dazu ist mir noch was eingefallen.

    Frieher sou ean dè sibzicher Joahrn sai enn viele Dearfer „Hääre“( heud schrechd merr dèzu Sinti on Roma-frieher wossdes die Loid nit besser), rimgelaafe on huh o dè Hausdiern geklingelt-(hausierd) wail sè wos vekääfe wollde. 
    Die harre gruuse Raisedasche debai, (ean meiner Erinnerung wonns modds gruuse Dasche), dou harrese jede Menge Knebb, Goarn, Gommizwist fir die Innerhose, Reißveschliss, Nulle bzw.Sicherhäädsnulle on jede Menge anner Gelirr drean.
    Doumols dochd ich- Wer soll dos alles kääfe?    

    Jedenfalls nooch ins „Endesche“ koom immer sou è degglich Ällermodder, die hadd jede Menge Goldrääfe om Orm, gruuße Ringge ean dè Ohrn, on aach en haafe Ringge o dè Fèngger.
    Ich kann mich dro erinnern dessè zich bonde Regg ewwernanner o hadd, è rosa gehegeld Jäggche (dos viel sè speng wor),  des dinne Hoar zum Dudd gemochd on wann sé lache deed, hodd merr nur Goldzieh gesäih. Dou harr ich Regadd devier.
    Oft koom die Hääremodder wanns Meddogsesse offem Desch stann. Die Miele hodder dann mesdens wos sè esse ogeborre oder è ruud Woschd medgegewwe (wenn noch äi dou wor.)
    Die Miele hodd ihr aach wos obgekaafd, nochdem dè Obba gesääd hodd: ei kääfer doch wos ob- on wanns nur è poar Knebb sai, die winn je aach läwe. Sou hu ichs jedenfalls noch eam Ohr.

    Haut deed ich saa die Omma Miele hodd jeden freundlich begrüßd egal wu derjeniche herkoom- obb voo hie, vo Gisse, vo Amerigga oder vo dou wu de Päffer wäggsd.

    Wenn ich pladd schwatz oder aach schraib huh ich des Gefühl die Miele on dè Kall keeme ims Ägg on deere sa: Wos mächsdédé? Ech glebb des desch dreemd.

    On dreeme deaff merr……..  

    In diesem Sinne wünschen wir Euch eine gemütliche Adventszeit, alles Liebe und bleibt gesund  
    Sabine und Holger

    P.S. Viel Spass beim Lesen!

    1. Liewe Sabine,
      dangge fier dain Kommendaa! Es gidd merr aach sou. Manchmo dengk ech: Woas deed die Omma Lina edds dèzu saa? On dè Kall? On Ammegridds Lina? On all sesomme, die ins fehn? Woas die, die aim nit fehn, saa deere, kammer sech med è bess-che Fandasie schuh gedengge. On deed sech med Glegg errn!
      Dangge aach, desde merr geholfe hosd, als on als è bess-che mieh Pladd se leann. On se schwaddse. On se schräiwe. On se seangge.
      On dangge fier all die Korregduurn. Oo enner Dur gedd’s woas se korrigiern. Kealle, Kealle, näi!
      Die aald Frää, die eans Haus koom, huh ech annerschd ean Erinnering, awwer aach doas Beld eas verschwomme. Woas ech noch vier Aache huh, sai die wäise Knebb, aach med Schdoff bezooche, dè Hosegommi on aach die haudfoarwene Schdigger Gommi med Knebb, die Schdrabbse fier die degge Schdrimb! Loirer Koazzwoarn.
      Ean schiene Advent aach fier Ouch zwie!
      Moni

  2. Alle Jahre wieder………

    Waihnachde richd. On wie! Schu die Erinnerung dofded noch Lebbkuche, noch Kokosnuss, noch Mandeln on Vanille, Anis on Zimt, noch Dannegrie on Bienewachs.
    Noch Boddergebaggenem med bonde Sträsel owedroff (manchmol aach è wingg zu dunggel gebagge-mächd awwer naut). Merr richds awwer mè sehd die Plätzerchen nid. Wu hodd die Omma die ganze Plätzerchen vesteggeld? Mol ean dè Speisekammer schbiedse…  

    Schniiflogge fann vom Himmel on sie blaiwe läije.  „Deaffe merr haud noch Schlèrre foahrn?“ Ich hoerr mai Modder saa: „Wenn dè naus gissd, dann zigg dich woarm o. Zigg derr die Pelzkapp offen Kopp on dein Paldin im dè Hals on mach derr die Hose ean die Gommistewwel, on beann die Stewwel owe zu des kenn Schniih nenn kimmd. Vegeass die Hennsche on dei degg Jagg nit.“  Ich konnd mich kaum noch beweche.
    Die annern Keann dere schu merrem Schlèrre die Belsegass nobbfoahrn. Irgendwann huh merr all die Schlèrre sesomme gebonne on sai Bambelkutsch gefoahrn.

    Ean dè Adventszeit hu merr zeahn on woadde geleand. Vicher Woche sai ganz schie langg. Adventskalenner medd 24 Dierchen schegge nit, im die Zeit zé vekuarze. Es mussd eam schu mie als äi Lichd offgieh dess endlich Waihnachde koom. Advent, Advent ein Lichdlein brennt. Jeden Adventssonndog wurd äi Kerz mie ogestuchd. Beim vierte Lichd stidd endlich des Kresskeand vier dè Dier. „On wann des finfde Lichdche brennd“ riffe die Keann „dann hosde Waihnachde vèpennd“.
     Om Waihnachdsdoag wird de Kressbaam geschmüggd. De Kreassbaamschdänner mussd ean irgendenner Kisd offem Dachburre sai, sesomme med de bonde Kucheln-viele bonde Kucheln, aale Kreassbaamschmuck noch vo dè Omma, de Kreassbaamschbeds on em Lamedda- doas orch vekozzeld woar, on jedes Joahr wingger wurd. Dann koom noch des Engelshoar dos aach vewuschdeld wor, on e poar obgebraande wäise Kerze on die Kerzehalter wu die schmole kleine wäise Kerze nenkoome. On des Beemche  deed se gudd noch Waihnachdsbeemche riche.
    Wenn merr aus dè Kirch koom, gobbs „nadierlich“ Kadoffelseload on Würschdchen. Schnell easse on ean die Wuuhnstobb. Es klobbt o, die Vewandschaft koom. 
    On dann polderts o dè Wuuhnstowwedier-jedds koome-de Waihnachdsmann, ich hadd Regadd on sai innern Desch gekroche. Inse Waihnachdsmann hodd ziemlich laud geschwatzd on hadd sich aach ganz schie aald ogedoh.
    Der sogg streng aus-med dem woar nit gudd Kirsche esse. Main Obba deed e mol grinse, dou horrem dè Waihnachdsmann eschdemol die Lefidde gelääse. Ich sai wèrre innerm Desch viergekroche on hu mai Gedicht offgesääd. Zum Glegg harr ich alles fehlerfrei viergetra, on dou kreg ich aach mai Geschengge on die Silge aach. Mir worrn all fruh desse sich med saim gruuse Sack wèrre offen Reggwääg mochd. Er hadd jè noch ean waire Wääg fir sich- vielläichd soggè deshalb sou streng aus. Wè wäs vielläichd worrè aach offem Holzwääg. Mir wèsses nid.

    1. Woas è wonnerschie Waihnoachdsgeschichd, Sabine! Die Boddergebaggene huh nie werre sou geschmoachd. On die Maggroone, die woarn sou schweann babbich, awwer geasse huh merrsche doch. On dè Schnie, der hodd eam besde Fall aach gebabbd, demed merr enn Schniemann baue konnd oder Schniebäll gewerfe. On aach fiersch Schlerrefoahn woarsch besser. Ech muss alsemo oo die dengge, die die Gemäi nonner gesausd sai on dann ewwer die Schdroos, zwesche dè Posde voo Lingge on Kasbesch ihre Gäadde dorch bes nonner ean die Bonngass, bai Birgeschdoggs. Woas, wann è Audo komme wier? Woas, wann äis enn Posde med Karacho gerammd hädd? Keandhääd woar nit ongefiehrlech.
      Awwer die Pläddserchen woarn doch zu gudd! On schweann all.
      On dè Schoggeload eam Adventskalenner woar billich, awwer besonnesch.
      On dè Krissbaam woar jeed Joahr schebb. Sosd hädd ins woas gefehld.
      Schiene Waihnoachde all mennaner!
      Moni

Schreibe einen Kommentar zu Sabine Kirchner Antworten abbrechen

Deine E-Mail-Adresse wird nicht veröffentlicht. Erforderliche Felder sind mit * markiert.